نقد و بررسی فیلم ها و سریال های سینمایی

آخرین باری که «ریچارد درایفوس» را در حال زل زدن به آسمان دیدیم، او در حال تجربه‌ی «برخورد نزدیک از نوع سوم» (Close Encounter of the Third Kind) بود. حالا و چندین دهه بعد این بازیگر همچنان کارا دوباره به آسمان زل زده است اگرچه این دفعه دلایل کمتر فرازمینی اند. «درایفوس» در این فیلم نقش یک پیرمرد ۷۰ ساله را بازی می‌کند که آرزوی دور و درازش (با کمی تشویق از سوی نوه‌ی پسریش) برای سفر در فضا او را راهی مسابقه‌ای می‌کند که جایزه‌ش سفری به فضا با اولین فضاپیمای تبلیغاتی است.

ایده‌ی کلی اثر بسیار غنی است اما نویسنده و کارگردان این اثر یعنی خانم «شیلا مک‌لئود» که اولین اثر خود را ساخته است، به خاطر محدودیت‌های زمانی مجبور شده است تا بخش‌های زیادی از روایت اثر را کوتاه‌تر کرده و از گوشه و کنار آن بزند تا بخش پایانی روند سریع‌تری به خودش بگیرد. بسیاری از پیچیدگی‌های روایی‌ای که در نیمه‌ی اول فیلم معرفی شده اند (یا حداقل به آن‌ها اشاره شد) در بخش پایانی به کنار می‌روند به این خاطر که بینندگان به آن پایان‌بندی دلخواه خود برسند...

یک لطیفه‌ی موزیکال ناخوشایند در تمام طول «کوهستان» (The Mountain) ساخته‌ی «ریک آلورسون» درباره‌ی آخرین دکتر لوبوتومی و دستیار، راننده و عکاس جدیدش وجود دارد. «اندی» که «تای شریدان» نقش او را به عهده داشته است، از ابتدا تا انتهای اثر تنها یک حالت چهره دارد. او در خانه‌ی یک مربی اسکیت (اودو کایر) اصالتا آلمانی بزرگ شده است، این فرد کاری جز نوشیدن و تماشای تلوزیون در عمرش نداشته است.

موسیقی «کومو» لطیفه‌ی موجود در اثر است. این موسیقی در جاهای مختلف اثر، در این سو و آن سوی دنیای «اندی» بالا و پایین می‌شود تا سفر اودیسه‌وار روان پریشان او را به ما نشان بدهد. «کوهستان» (The Mountain) را می‌توان قابل‌دسترس‌ترین فیلم آقای «آیورسون» دانست و اگر شما با کمدی و سرگرمی آشنا باشید می‌دانید که آن جمله چه معنایی دارد. او کارگردانی ابهام‌جو است که فیلم‌هایی ناراحت‌کننده با تظاهری هنری و شدتی بالا می‌سازد. با توجه به آن معیارها، «کوهستان» را می‌توان عملا یک کمدی جاده‌ای دانست چرا که جایی که فیلم تازه جان می‌گیرد در جاده است...

وقتی بناست تا از مصالح تئاتری در سینما استفاده شود و آن‌ها به این مدیوم تعمیم داده شوند، اولین و مهم‌ترین نکته‌ای که باید رعایت شود، وجود داستان است، زیرا اگر در این حالت داستانی برای گفتن وجود نداشته باشد، با توجه به محدودیت جغرافیا و عدم وجود میزانسن‌های متنوع و محدود بودن فاکتورهای دیگر سینمایی، بیان هر مساله‌ای سخت و گنگ خواهد بود، دقیقا مانند صحنه‌ی تئاتر که اگر نمایشنامه‌ی جذاب و پرکششی وجود نداشته باشد، هر تلاش دیگری عبث و بیهوده خواهد بود به هیچ‌وجه نمی‌توان ساعت‌ها نشست و تا پایان با چنین نمایشی همراه شد.

نخستین ساخته‌ی رضا گوران، که بر میزانسن تئاتر مسلط است و کارش را در آن‌جا به خوبی انجام می‌دهد، فیلمی است که از داشته‌های این کارگردان در تئاتر آمده، و او سینما و تمام توانایی‌های سینمایی را به میزانسن تئاتری تقلیل داده است و تلاش داشته تا با ایجاد یک فضای محدود و چیزی که بر آن در تئاتر مسلط بوده، دغدغه‌هایش را بیان کند. نخستین نکته‌ای که در فیلم برای مخاطب نمایان می‌شود، خانه‌ای است که بناست تا اتفاقات فیلم در آن روایت شوند، دیری نمی‌گذرد...

عنوان کامل فیلم «هابز و شاو» (Hobbs & Shaw) در واقع «سریع و خشن تقدیم می‌کند: هابز و شاو» (Fast and Furious Presents: Hobbs & Shaw) است. با اشاره به فرنچایز «پدر»، شرکت یونیورسال پیکچرز در واقع دارد به بینندگان یادآوری می‌کند که این فیلم متعلق به فرنچایزی است که در طی ۸ فیلم قبلی خود بیش از ۱.۵ میلیارد دلار در گیشه‌ی داخلی و ۵ میلیارد دلار در گیشه‌ی جهانی فروش داشته است.

این اسپین‌آف دو تن از محبوب‌ترین شخصیت‌های فرعی فرنچایز «سریع و خشن» را به صحنه‌ی سینما برگردانده است؛ سرگرد «لوک هابز» (با بازی دوین راک جانسون) و جاسوس/مجرم بزرگ «دکارد شاو» (با بازی جیسون استاتام) افرادی که به صورت خیلی مشهوری با یکدیگر مشکل داشتند و حالا مجبورند در سبکی «اسلحه‌ی مرگبار»طور (Lethal Weapon) با یکدیگر کار بکنند. و اگرچه که قرار نیست این دو نفر خیلی سریع تبدیل به بهترین دوست‌های همدیگر بشوند اما راهی پیدا می‌کنند تا با یکدیگر در جهت نابودکردن یک ابرشرور به نام «بریکستون» (ادریس البا) یا همان «سوپرمن سیاه» همکاری بکنند.

بیش از یک دهه است که فیلمساز «جیمز لانگلی» (James Longley) مستند نامزد اسکار خود یعنی «عراق تکه تکه شده» (Iraq in Fragments) محصول سال ۲۰۰۶ را عرضه کرد. برای سال‌های متمادی، او وقت خودش را در کابل، افغانستان، در منطقه «مدرسه دقیقی بلخی» و اطراف آن گذراند.او آن جا شاهد کلاس‌های مختلف بود و به دنبال برخی از دانش‌آموزان مدرسه و وسایل آن جا می‌رفت، تمامی آن‌هایی که سعی داشتند تا در ظهور خطری چون طالبان و فعالیت نظامی آمریکا در آن جا زندگی خود را تنظیم کنند.نتیجه‌ آن به صورت فیلم، «فرشته‌ها از جنس نورند» (Angels Are Made of Light، یک پرتره پرزرق و برق به شکلی اشتباه از شهری است که، اگرچه دیگر به شکلی معمول تحت محاصره نیست، ولی هنوز هم نشانه‌های بسیار واضحی از اشغال اخیر و خشونت را با خود به همراه دارد...

اعجاب و قوت «گوزن ها» در شخصیت‌هایی است که در دل قصه خلق می‌کند، یعنی هماهنگی و هارمونی‌ای که بین این‌ها وجود دارد باعث می‌شود تا کشش فیلم در درون خود اثر بسیار زیاد باشد، یعنی فارغ از مسائل فرامتنی و بیرونی که فیلم را می‌توان به آن‌ها ارجاع داد، «گوزن‌ها» در درون خود و به عنوان اثری مستقل می‌تواند تمام و کمال حرف‌هایش را بزند و زمانی که هر کدام از شخصیت‌ها، کنش‌ها و واکنش‌ها را کنار مسائل بیرونی قرار دهیم، می‌توانیم به معانی جدیدی از اثر پی ببریم و این چیزی را نمی‌رساند جز اینکه «گوزن‌ها» در هماهنگی فرم و مضمون به حد اعلا رسیده است. فیلم حضور پر رنگ شخصیتی به نام قدرت آغاز می‌شود، مردی موجه که تیر خورده و از دزدی بازگشته است، اما آرام و متین است، او دلیل کافی برای قایم شدن را دارد و بی آنکه اثر بخواهد گزافه‌گویی کند، ما را به سمت شخصیت اصلی دیگرش می‌برد. قدرت برای قایم شدن، بودن کنار دوست قدیمی خود، سید را انتخاب می‌کند، کسی که در زمانی نه چندان دور، پیشرو، بزرگ و راهنمای قدرت بوده است. در اولین مواجهه با سید چیزی که بیننده مشاهده می‌کند، با چیزی که در ذهن قدرت نسبت به هیبت ...

انسان‌ها چنان خودآگاهی پیشرفته‌ای پیدا کردن که باعث شده از تمام حیوانات دیگه متمایز بشن، ولی این خودآگاهی یه فرآوردهٔ جنبی هم داشته، ما تنها موجودی هستیم که به فانی بودنمون آگاهی داریم. این حقیقت به قدری ترسناکه که آدم‌ها از همون سال‌های ابتدایی زندگی اون رو توی اعماق ناخودآگاه‌شون دفن می‌کنن و همین ما رو به ماشین‌هایی پرزور تبدیل کرده، کارخانه‌های گوشتی تولید معنا !.

معناهایی رو که به وجود میارن تزریق می‌کنن به پروژه‌های نامیرا شدنشون (مثلا بچه‌هاشون یا آثار هنریشون یا کسب و کارشون یا کشورشون) چیزهایی که باور دارن از خودشون بیشتر عمر می‌کنن و مشکل اینجاست: مردم حس می‌کنن برای زندگی به این باورها احتیاج دارن ولی به‌طور ناخودآگاه بابت همین باورها متمایل به نابود کردن خودشون هستن. برای همینه که آدمی خودش رو برای هدفی دینی قربانی می‌کنه، اون برای خدا نیست که میمیره به خاطر ترس کهن ناخودآگاهش از مرگه که میمیره. بنابراین همین ترسه که باعث میشه بخاطر همون چیزی که ازش وحشت داره بمیره. میبینی؟ طنز پروژه‌های ابدی اینه: با اینکه ناخودآگاه به این قصد طراحیشون کردیم که آدم رو گول بزنن تا فکر کنه خاصه و هرگز نمیمیره. حرص و جوش خوردن بابت همین پروژه‌هاست که باعث مرگ انسان میشه. اینجاست که باید حواست جمع باشه. هشدار من به تو همینه.

انکار مرگ باعث مرگ زودرس میشه و اگه حواست جمع نباشه تو هم سرنوشتی جز این نداری!...

جزء از کل
 (استیو تولتز)

تنهایی بخشی از هستی است، باید با آن رو در رو شویم و راهی برای هضم آن بیابیم. ارتباط با دیگران مهم‌ترین منبع در دسترس ما برای کاستن از وحشت تنهایی است.

هر یک از ما کشتی‌هایی تنها در دریایی تیره و تاریم. نور کشتی‌های دیگر را می‌بینیم، کشتی‌هایی که به آنها دسترسی نداریم ولی حضورشان و شرایط مشابهی که با ما دارند، آرامش زیادی به ما می‌بخشد.

ما از تنهایی و درماندگی محض‌مان آگاهیم. ولی اگر بتوانیم سلول‌های بی‌روزن‌مان را بشکافیم، متوجه می‌شویم دیگرانی هم هستند که با وحشتی مشابه دست به گریبانند. احساس تنهایی، راهی برای همدردی با دیگران به روی‌مان می‌گشاید و به این ترتیب، دیگر چندان وحشت‌زده نخواهیم بود. پیوندی نادیدنی، افرادی را که تجربه‌ای مشترک دارند، به هم می‌پیوندد.

اروین یالوم
روان‌درمانی اگزیستانسیا

انگار دوستت دارم...
چونان دو عقربه‌ی ساعت
که راس ساعت دوازده یکدیگر را بغل می‌کنند
و در ساعت یک و ربع
آفتابی بهاری را می‌ریسند
انگار دوستت دارم...
رغبتی تکاثر می‌یابد...
و فرشته‌ای گامهایت را به من رهنمون می‌سازد، آنگاه که مسیرم را گم کنی
و دیگری، انگشتانم را در نور می‌نهد
تا تاریکی را آفتابی به تصویر بکشد که مرا به تو نشان می‌دهد
انگار دوستت دارم...
از تمام خطاها پاک می‌شوم...
مگر شعری که من و تو را 
می‌نگارد...
تا از من بگوید...
انگار دوستت_دارم ...
گیتار خون چکانی بانگ سر می‌دهد...
و تار با اراده به تو خبر می‌دهد:
"آه... چقدر باید دوستت بدارم ... تا برازنده‌ی عشقت باشد؟"

(لونا عامر)

روبه رویم که مینشینی حرف حساب بزن 
با یکی دو جمله ی ساده مرا متقاعد نکن که دوست داشتنت واقعی است!
مرا با کلمات عجیب و غریب محو نکن 
حرف از ماندن بزن 
حرف از قول هایی بزن که قرار است پای بندشان باشی نه که باد هوا باشند.
حرف از رویاهایت بزن اگر به دیگری ختم نشد!!! 
آن وقت میشود راهی برایت پیدا کرد.
قرار نیست که ساده باشد همه چیز، باید سخت گرفتش...
باید مطمئن شد،  
 من به قدر کافی خسته هستم تو نخواه خسته تر شوم
که نه نای دویدن دارم 
و نه نای جنگیدن!

(امین_باغبان)

هیچ وسیله ای برای تشخیص تصمیم درست وجود ندارد، زیرا هیچ مقایسه ای امکان پذیرنیست درزندگی با همه چیز برای نخستین بار برخورد می کنیم ؛ مانند هنرپیشه ای که بدون تمرین وارد صحنه شود. اما اگر اولین تمرین زندگی، خود زندگی باشد؛
پس برای زنگی چه ارزشی می توان قایل شد؟
این است که زندگی همیشه به یک طرح شباهت دارد!
اما حتی طرح هم کلمه مناسبی نیست زیرا طرح همیشه زمینه سازی برای آماده کردن یک تصویر است؛
اما طرحی که زندگی ماست، طرح هیچ چیز نیست. طرحی بدون تصویر!
یکبار حساب نیست. یکبار چون هیچ است فقط یکبار زندگی کردن مانند هرگز زندگی است!

بار هستی
(میلان کوندرا)

در این پست قصد دارم بهترین دیالوگ های تاریخ  رو در چندین قسمت قرار بدم امیوارم از خوندش لذت ببرید

1.دنیا مملو از آدم‌های تنها، ناکام، عصبانی و ناخشنودی است که نمی‌توانند به هیچ آدم خشنود و شادمانی نزدیک و با او صمیمی شوند. عمده‌ترین مهارت‌های اجتماعی آنان نیز شکایت، سرزنش و انتقاد است که به سختی می‌توان با چنین مهارت‌هایی با دیگران کنار آمد.(تئوری انتخاب)

2.در یک روز،در یک ساعت،همه چیز ممکن است درست شود!نکته اصلی این است که دیگران را مثل خودتان دوست بدارید.این نکته ی اصلی است، همه چیز است.به هیچ چیز دیگری احتیاج نیست.آن وقت بلافاصله خواهید فهمید که چطور می شود همه چیز را درست کرد. این حقیقتی است قدیمی.حقیقتی که بارها و بارها گفته شده،ولی باز هم بین انسان ها ریشه ندوانده!من خواهم جنگید،اگر همه ی ما می‌خواستیمهمه چیز را می شد بلافاصله درست کرد..!(رویای آدم مضحک |فئودور داستایوفسکی)

3.همه ما آفریده های یک روز هستیم؛ به یاد آوردنده و به یاد آورده شده مانند هم هستند؛ چه انسان مشهوری باشیم و چه انسان معمولی، ما همه یکسان هستیم چون در یک روز خلق شده ایم. همه چیز زود گذر و ناپایدار است؛ هم خاطرات و هم معنا و هدف آنها، زمان وقتی در دست شماست که شما همه چیز را فراموش کنید و همه چیز نیز شما را فراموش کند. همیشه آگاه باشید که انعکاس نبودنتان در همه جا و ذهن همه آدمها خیلی زود پخش خواهد شد و شما در حافظه هیچکس و هیچ جایی نخواهید بود. (تاملات، مارکوس ارلیو)

4.«هر آدمی در زندگی‌اش لحظه‌هایی دارد كه پنهان‌اند. لحظه‌هایی كه دلش نمی‌خواهد كسی دیگر از آن‌ها خبر داشته‌باشد. اگر كسی خبردار شود، ممكن است سرزنشش كند. ممكن است منظورش را نفهمد. هر آدمی وقتی به این لحظه‌ها می‌رسد، وقتی یادش می‌افتد كه چه لحظه‌های پنهانی دارد، حس می‌كند گناه‌كار است. هم دوست دارد این حس را با كسی درمیان بگذارد، هم می‌ترسد این كار را بكند. مشكل در این ترس است».(میشائیل هانکه)